از چه غمناکی ؟ بریدی ؟

گیرم که غم ، تمام اتوبانهای زندگی ات را داغ کرده .

گیرم که حوصله از جاده های ملتهب هم عبور می کند .

گیرم که کوچه های زندگی از امید تهی می گردد .

اصلا قبول دارم ، تمامی روزهایت شبزده است .

و می دانم که از چه تاریکی و اضطراب خسته ای .

می گویی رازقی از بهار بیزار گشته ؟

خب من هم می دانم .

می گویی طهارت باران اسیر زنگار خواهد شد ؟

خب قبول !

اما ببین .

من می گویم اگر چه غم ، خاکستر آروزهایت را به باد داده .

اگر چه حوصله هایت از بی حوصلگی جان سپرده .

اگر چه به قول خودت ، امید جز خیالی کودکانه نیست .

و اگرچه تاریکی را تحمل نتوانی .

ولی خودت که خوب می دانی

همه چیز هیچ در هیچ است .

خودت که خوب می دانی

گذر است !

پس ، بمان ! مقاوم و سپید و پویا

بمان و انتظار را به انتظار لحظه ها تجربه کن !